Hain gertu eternitatea

Mitoen galeriara pasatzeko bide bi daude, dio Ramonek: lehenengoa, irabaztea. Bigarrena, galtzea. Edozein bazterretan egon daiteke zain, salto egiteko prest, denboraren iragana gaindituko duen anekdotaren bat, "zu bezalako juntaletrasek", esan dit Ramonek, "gosetuta itxaroten dituzuen anekdota horiek, artikuluetan erabiltzen dituzuenak ziklismoa bizitzaren ispilua dela esateko". Txistua irentsi dut. Zelan jakin du horretan ari naizela? Zelan jakin du bere hitzak hona ekartzen ditudala, El Correo erosten badu? Eskelengatik erosten duela dio, baina nik periodiko osoa ikusten dut barran, ez eskelen atala bakarrik. Edozelan ere, uste nuen arren sekulakoa bota, telebista amatatu eta pintxo guztiak kenduko zizkidala, bakar-bakarrik esan dit, hurrengoan, bera artikulu sorta bateko protagonista bihurtu behar badut, hasieratik abisatzeko. "Benga, Ramon, mito bihurtu zaitut eta!", bota diot, eta berehala ahaztu du ika-mika txoroa, mitoen kontua berreskuratzeko. Izan ere, gaur Ramonek gertu-gertu ikusi du mitoaren itzala, lasterketaren azken metroetan: Chris Horner deitzen da galeria horretan sartzeko zorian egon dena. Baina, Ramonen ustez, ez da sartu: etapa irabazi izan balu edo etaparen azken metroan gainditu izan balute, bai; baina 200 metroren faltan harrapatuta, ez, horrela ez duela balio dio Ramonek.

Chris Horner estatubatuarra da. Zerotik dator, beraz. Herriko bizikleta-dendan hasi zen lanean, miseria kobratuta. Gero aldamioko langilea izan zen obran, eta 20 urterekin kalean geratu zenean, supermerkatu merke bateko kreditu txartelari esker iraun zuen denbora batez, tarteka karreretan parte hartzen zuen bitartean. La Française des Jeux taldeak fitxatu ostean, kontinente zaharrera etorri zen, baina Europako abenturak porrot egin eta berriz joan zen Estatu Batuetara, mailarik eskaseneko karreretan parte hartzera. Harik eta, iaz, Saunier Duvalek fitxatu zuen arte. Emazteak esan zion Tourrera bazihoan banatu egingo zirela, eta Tourrera etorri da. Banaketa prozesua abian da. Chris Horner antzinako ziklista horietako bat da, Vicente Blanco berri bat, zeinek 1910ean Bilbotik Pariserainoko bidea bizikletaz egin baitzuen, Tourrean parte hartzeko. Jakina, Blancok lehenengo etapa ere ez zuen amaitu.

Hornerren motibazioa bizirautea da. 33 urterekin, hauxe du lehenengo itzuli handia, Tourra. Egunero dabil aurrean, ahaleginean. Ziklismoan dagoen lorpenik handienetik 200 metrora geratu da gaur, mitoen galerian sartu ezinik. Baina Ramonek ondo esan du: ziklismoa bizitzaren ispilua da.