Bartali, Paolo Conteren begietatik
Pasa den ostegunean, Berriak artikulu luzea zekarren Paolo Conte abeslari italiarrari buruz, eta gogoratu nintzen (artikuluan ere aipatzen zen) Bartaliri eskainitako abesti bat ere baduela.
Duela urte pare bat helarazi zidan Unai Elorriagak kantu horren letra, eta Ixiar Rozas eta Dario Malventik itzuli zidaten gaztelaniara. Orain, nik euskarara itzuliko dut, bidean zer edo zer galtzeko beldur handirik gabe.
Bartali
Ondo legoke arrosa sorta polit bat
eta zelofanaren soinua
baina garagardo batek gehiago pozten nau
egun sargori gogaikarri honetan.
Errepide alboko hesian jarrita,
nire gauzetan pentsatzen,
ezin izango nizuke deskribatu
motor biren arteko isiltasuna.
O, zenbat errepide nire sandalietan
zenbat egingo zituen Bartalik
aldapa bat bezain tristea den sudur horrekin
eskursioan doan italiarraren begi alai horiekin.
Eta frantziarrek elkar errespetatzen dute
balek oraindik eurengana egiten baitute
eta zuk diostazu zinemara joan behar dugu
eta zoaz zinemara, zoaz zu.
Arrazoi multzo bat da
ni hemen gelditzera eraman nautenak;
emakumeak astuntxoak dira sarritan,
izango da pixa egiteko gogoa dutelako.
Ilunabar laranja hasia da
eta oroitzapenez bete da, ez dakizu ondo.
Gustatzen zait hemen errepidean egotea,
hautsez beteta. Joan nahi baduzu, zoaz...
Zoaz, ze Bartaliren zain nago
nire sandalien gainean
eta kurba hartatik agertuko da
italiar alaiaren sudur triste hori
haserretuz doazen frantziarren artetik
eta hegaz doazen periodikoen artetik.
Haize apur bat dago, larreetan haizea
eta hondo urdinean ilargia...
Haserretuz doazen frantziarren artean
eta hegaz doazen periodikoen artean
zuk diostazu zinemara joan behar dugu
eta zoaz zinemara, zoaz zu.
Kantua ere jarriko nuke gustura, MP3 formatuan izango banu. Baina ez daukat. Norbaitek modu ilegalean lortuko balit...