Poz handiagoaren inbidiaz
Espainian jendea pozik bizi da. Hori diote estatistikek.
Pentsatzen dut antzeratsu izango dela Euskal Herrian ere, hor nonbait han edo hemen, poza neurtzerik badago sikiera.
Esan dute %80 libre sentitzen dela gustatzen zaiona egiteko. %74 pozik edo oso pozik bizi dela. Duela 20 bat urte, inkestatuen %40 bakarrik sentitzen zela, eta orain, berriz, %30 inguruk aitortu duela bakardadearen kontu hori. Gaur egun, %67 ia inoiz ez omen da bakarrik sentitzen, hori diote estatistikek.
Zorionez, ni ere ez naiz normalean bakarrik sentitzen. Patuaren beldur handirik gabe esan dezaket pozik edo oso pozik bizi naizela, eta argi dago ezin naizela guztiz libre sentitu den-dena egin edo esateko, baina, hala ere, ezin naiz kexatu. Zirkulu intelektualetan poza lar ondo ikusia ez badago ere, zer egingo diot, intelektual ilunok, pozik bizi banaiz? Ukatu, behintzat, ez.
Aurrekoan, lagun batek bere asteburua kontatu zidan. Asteburu zoragarria izan zen, eta inbidiaz entzun nion. Lagunez inguratuta, plan ederrean, giro gozoan. Normalean inbidia izaten diot lagun honi, gogoratu barik nire planak ere ez direla txarrak izaten, giro gozoan egoten naizela ni ere. Baina inbidia izaten diot, beharbada, poztasunaren ehuneko horietan, puntu bat edo bi gorago dagoelako ni baino. Puntu batzuk beherago, askoz ere jende gehiago dago, baina beherantz ez dut begiratzen, beti gehiago nahi. Edozelan ere, inbidia izaten diot, eta pentsatzen dut nik ere nahiko nituzkeela horrelako planak.
Aurrekoan esan egin nion: "zelako inbidia".
"Ez pentsa", erantzun zidan, "pozik nagoenean baino ez dizut esaten zelan nagoen".
Soziologoa naiz ikasketaz. Teorian, badakit inkestak interpretatzen. Jakin beharko nuke inkestek egia diotenean, zelan esaten duten egia hori. Teorian, jakin beharko nuke nire lagunaren egun guztiak ez direla onak. Eta, halere, inbidia diot.
Zoziologoa? Banengoen ba ni. {;-D