Harategizar (eta III)

Kebabeko okrea ez da hain okrea ere. Zurbil samarra da, lotsatia eta behargina. Esate baterako, zapatu gaua aurrera doala, ez du burua altxatzen fogoietatik, eta, zurbiltasuna galduta, gorri-gorri jartzen zaio aurpegia. Lanean murgiltzen da eta ez dizu ezertxo ere esaten, etengabe galdetu arren. Nik, adibidez, galdetzeko ohitura hartu dut, eta berak ere bai, ez erantzuteko ohitura. Ezin zehaztu, beraz, nongoa den, ze ez dit esaten. Izan daiteke marokoarra edo aljeriarra, eta berdin-berdin tunisiarra, baina mutua ez da, eta, hala ere, ez dit esaten.

Zuzenean galdezka hasi nintzen. Gero zeharka. Hurrengoan pistak eskatu nizkion. Gaur kebab bat eskatu diot, atera egin dit, jan dut, ordaindu diot eta barran geratu naiz bi ordu. Pertsiana jaisten duenean etxeraino jarraitzearen ideia bertan behera utzi behar izan dut, konturatzean tabernaren atzeko gelatxo batean bizi dela.

Galdetu diot ea Bilbo ezagutzen duen. “Bilbo...”, errepikatu du berak, izena ezaguna egingo balitzaio bezala. Nik kanpoaldera seinalatu dut: kalea, parkeak, plazak... ea ezagutzen dituen. Ezetz, buruarekin, baina baduela telebista; eta piztu egin du eta gero amatatu, nire dudak uxatzeko. Galdetu diot kapaz izango ote zen munduko mapa batean kokatzeko, exaktamente, bera non dagoen. Behargina da eta ez du alferrik berba egiten, baina duda egin barik erantzun dit “eta hori zertarako?”. Eta arrazoi zuela aitortu behar izan dut, burua makurtuta eta ezer esan barik. Zertarako jakin zein den zure kokapena atlasean, Kebab batean bizi bazara gau eta egun, eta soilik eguzki printzaren bat sumatzen duzunean irteten bazara atarira, Marokoko edo Aljeriako edo Tunisiako eguzki berak epel zaitzan, fogoiak epeltzen ez zaituen moduan.

Galdetu diot nor den lo aurreko bere instanteen jabe, nor den. Bihotzean daramana, nor den. Bere begietan gorderik, nor den. Telebista piztu, eta kate arabiar bat jarri du, berak baino ulertzen ez zuen hizkuntzan.