Kurriloi bi
Argiñanoren hotel aitzinean ixzan da. Kurrilloia jardin ertzean lumak modu txarrean harrotuta, triste, ahalmen larregi barik, kantarik ez alde egiteko ahaleginik ere ez. Ni aldamenetik, pauso erdira pasatu eta ez-ta mugitu ere ez. Indarra, kemena falta. Beste bat neure moduan, petsatu dut. Hau duk madarikazioa! Elkarrekin, egoera medio, zerikusia ukan eta ezin elkarri berbarik egin, baina bai begirada. Ez da gutxi halakoetan, begiek eta begiradek zeharo esanguratsuak baitira, ikusgarri eta definitzaile, interpretatu barik "eta", kopulatiboa, egiten dute, zubia; horrela bihurtzen dira zubi-begiradak.Maiz horien falta, horien beharra eta premia sentitzen dugularik. Gero arte sakon eta sentikorra esanez agurtu dut beste kurrilloia eta honek aitzina jarritu du pasiadaren lehen mugura arte. Itzuleran begiratu dut baina ez dut ikusi. Non haiz jardineko kurrilloia, non hago. Hegoak ebakitzearenarekin ere izan dut akordua. Hainbat gai, egoera, gauza pentsamentu, konparaketa, elkar-batasun eta kasik sinbiosia, izan aditzarekin, zeinetatik libratzea, nahi izan arrren, ezizezkoa egiten zaigun, existentzia baita". Azken baten, izan aditz horrek esentzia; subjetuaren atributua damaigu.Hori da hori, aditz-kategoria eta gradua. Ez dago horrelakorik eguzakiaren azpian eta gutxiago añubian. "Marque, l'origine, la condition..."
Derive
Irakasle izan nuen Fernando Alfa eskolan txikitan, ikastola ez zeneko garaian. Nire lehen euskara irakaslea izan zen. Harritu egin ninduen bere bizar luzeak. Ez nuen halakorik inoiz ikusi irakasleen artean. Are gehiago harritu ninduen Sorbonatik, Paristik, zetorrela, kantako musikaria bezala. Jakin-minez entzuten nituen Fernandoren inguruko kondaira urbanoak, batez ere, Tunisiatik ekarritako tximino bat etxean zuela zioen hura. Ez dut inoiz jakin kondaira egiazkoa ote zen, eta ez dakit inoiz jakingo dudan Fernandok etxean tximu bat benetan ote zuen.
Baina gehien txunditu ninduena zera izan zen. Francoren argazkia paretatik kendu berria zuen gela hartan erakutsi zigun mapa, Donibane Garazi, Maule eta halako leku exotikoak agertzen zituena. Eskerrik asko Fernandori denagatik. Uste dut oraindik noizean behin gogora etortzen zaidan txikitako irakasle bakarra dela. Besteak ahaztea erabaki dut, antza.
Eskerrik asko, Fernando Sorbonarengatik, tximinoarengatik eta Maulerengatik. Gauza bat botako diot heriotzari aurpegira. Astakeriaren bat botatzen nionean FERNANDOk erantzuten zidan gauza berbera:
Apostrophe!!!