Blog kontagaitzen artean bizi ahal izateko
Direnak direla arazoak, filosofiatik etortzen ohi da salbabidea. Filosofiak aholkatzen du, alde batetik, edozer egin baino lehen zure buruari galdetzea ea hiltzeko orduan hori egin izana ederra edo ez oso lotsagarria behintzat izango ote zaizun. Zer egin dut nire bizitzan? Galdera garrantzitsua, bizialdi bakarra dugu. Eta erantzuna balitz “anorexia prozesu zirraragarri batean amildu naiz Anorexics blogaren eskutik eta kezkaturik eduki naute Angel Cristoren lehoiek”, ez dakit ba, ez nintzateke ezerezera edo beste mundura kontent abiatuko.
Bestetik, ondo bizitzekotan egokiagoa da zerbait egitea, noizbehinka baizik ez bada ere, beti jasotzea baino. Bizimodu ederra lortzekotan nolabaiteko aktibitatea eta ekimena ona dela diote, zaputza gainetik kentzeko bederen. Foucaultek idatzi zuen antzinate klasikoko grekoen artean gizonezkoa sexualki definitzeko orduan irizpidea ez zela hainbeste hetero ala homo, baizik aktibo ala pasibo. Antz handiagoa du homosexual aktibo batek heterosexual aktibo batena, homosexual pasibo batena baino, eta jakintsu haiek zoriontsuagotzat zuten oro har aktiboa.
Nolabaiteko aktibitatea komeni da bizimodua hobetze aldera. Julia Kristevaren ustetan, gizakia soilik dago bizirik, piztuta, hiru egoeratan: aurrenik, psikoanalizatzen ari delarik. Baina bera psikoanalista denez, arrunt garestia, berrehun bat euro orduko, edo gehiago, ez da desinteresatua, eta beraz ez dugu aintzat hartuko. Bigarrenik, literatur lan batean murgildutakoan omen zaude psikikoki bizirik, baina Kristeva idazle ere bada eta bigarren hau ere ez dugu hitzez hitz geureganatuko, zehaztuko dugu esanez sortze lan batean zabiltzanean pizten zarela, sortze hitzaren zentzu zabalean, lagunartean giro jakin bat sortzea barne (lehengoan andre batek esan zidan: “artistie nai, kuadrillan egundoko anbientie imintzen dot”); bete-betean sar liteke blogintza bigarren honetan; eta hirugarren, maitemindurik, eta hori osotoro onartuko diogu Kristevari. Luistxo Fernandezek berriki aipatzen zuen blogari gazte batzuen ezinegona, hurrengo sarreran zer idatziko urduri, zer erantzungo ote dieten, maitemin betean bezal-bezalaxe.
Horrela, blogekiko harremanak giza harremanen antzera bideratu behar lirateke hein batean. Ez dago norberaren ekimena zaindu beste irtenbiderik, betekada saihestekotan mugak ezarri behar zaizkio irensteari, blogen ugaritasun kaotikoan norabideak eta mapak marraztu. Sasoi batean ondo etor dakizuke halako bloga, indartzen zaituelako. Beste batek berriz ahuldu, ergeldu: ez bera tentela edo astuna delako, baizik orain bertan ez datorrelako bat zure beharrekin, ez zaretelako ondo konpontzen, gatazka kimikoa eta ez pertsonala. Garai batean maiz bisitatuko duzu blog bat, gero desagertu egingo da zure bizitzatik, betirako apika, baina itzul liteke, auskalo, eta ordurako zu ere aldatua izango zara, Sandor Marairen pertsonaiak bezala bigarren elkartzeetan.
Esperimentatzea aholkatzen du Spinozak, zein blog datorkigun ondo eta zein ez bereiztea eta topaketak ez uztea erabat halabeharraren eta txiriparen esku. Xedea baita ez dezagun bizimodua izan triste eta zitala, baizik harremanak pozpizten zaituzten blogekin lotuz ahal bezain ederki bizitzea, pozpizten zaituzten blogekin eta halaber janariekin, tokiekin, jendearekin, tentu handiz beti ere, ahaztu gabe gure denbora mugatua dela.