Bertigoa

Eguneroko liturgiari jarraituz, gaur ere Anjel Lertxundiren zutabea esku artean hartu dut. Eta sorpresa.

Blog

Komikietako onomatopeia bat ematen du (blog!), baina sarean jartzen den dietario pertsonal bat da blog bat. Egunkaria, baina ez ezkutua. Julen Gabiriak estreinatu berri du bat urtearekin batera, «lagun batek esan dit lagun batek esan diola» lemarekin. Egilearen hausnarketak, burutazioak, egunean eguneko inpresioak irakurtzeko aukera izango dugu hemendik aurrera. Baina Julen ez da lehendabizikoa: gero eta goiz parte gehiago eskaintzen diot blog batetik besterako matxinsalto lanari, klikatu hemen eta sakatu han, euskal panoraman ugariak baitira, eta estilo askotarikoak, azken boladan sortu diren blogak. Eta, egia esan, horrek asko lasaitzen gaitu Amagoia, Sustrai eta ni: gure paperezko zutabeon antzeko zutabe digital horien ugaritasun eta maila ikusita, gure zuzendari txit hiztunak ez du hitz askorik gastatu beharko gure ordezkoak konbentzitzen.

-----------------------------------------------------------------------------

Hori gertatzen zait niri beti: proiektu politak agertzen zaizkidala muturren parean, eta konturatu orduko burua bero-bero eginda daukadala, eta hamazazpi ideia etortzen zaizkidala batera, elkarri estropezu eginik eta batak besteari hanka zapaldu diolako barkamena eskatu barik.

Eta sartzen naiz proiektuan, ondo neurtu barik zer den aurrean dudana, eta gustura murgiltzen naiz, harik eta norbaitek esaten didan arte egunero irakurtzen duela ez-dakit-ze egunkaritan idazten dudana, edo irakurri duela nire ez-dakit-ze liburu, edo beti jartzen duela ez-dakit-ze irrati berbetan ari naizenean, edo, askoz ere larriagoa dena, egunero gose amorratuz itxaroten duela blogean idatziko dudana. Glup, blog. Bai, komikietakoa ematen du.

Eta bertigoa sortzen zait horrelakoetan. Begira duzuna nor den dakizunean, batzuetan gertatzen da harentzat idazten duzula, eta hori murrizketa itzela da idazteko moduan. Inoiz gertatu izan zait egunkarietako zutabeekin, baina ez askotan. Gaur, berriz, konturatu naiz bloga tresna handia dela, idazlearen lan estilo patxadatsua goitik behera gainditzen duena. Izan ere, Jordi Sierra i Fabrak folio erdia bost minutuan eta txortaldia hamarrean egiten duen moduan, nik denbora gehixeago behar izaten dut. Folioari buruz ari naiz. Euskal gatazka konpontzeko behar dudan denborari buruz nahiago dut berbarik ez egin, lagunok!

Baina bertigoaren kontu hori da mozoloa naizelako, etxeko koaderno batean (Unypapel markakoa, tapa gogorrekoa, anillekin) patxadaz idatzi beharrean mundu guztiari begira idazteko tentazioa sartzen zaidalako, burutik pasatzen zaidana konpartitzeko gogo zoroa izaten dudalako. Noizbait espabilatuko naiz, eta burutazio txiki bat idazteko hamar egun hartuko ditut lasai-lasai, eta gaur zuzenketa bat egingo dizkiot eta bihar beste sei, eta akaso egunen batean argitara emango dut edo akaso ez.

Tira, ohitu beharra dugula, Julenziano. Eta bloga, egunero berritutako bloga, idazlearen patxada hori baino zerbait biziagoa da, bat-batekoagoa: bertsolaritzaren mailara heltzen ez bada ere, idazlearen artisautzatik apur bat urruntzen dena. Garai batean bertsotan ibili nintzen, eta itxi banuen, bat-batekotasunak sortzen zidan artegatasunagatik itxi nuen. Gauzak ezin perfektu egin, beti hobetzeko zerbait bertso batean edo bestean, eta sufritu. Horregatik eta gehiagogaitk miresten ditut bertsolariak. Blogarekin, berriz, gozatzen ari naiz. Bat-batekotasun handikoa iruditzen zait (denbora tarte txikietan idatzi behar dudalako, lan kontuak direla eta), baina gozatzen ari naiz. Gustuko saltsan nago, gustuko hizkeraren bila, gustuko irakurle bati idazten, gustuko kontuekin, epe barik, egunkarietako neurririk barik, eta gustuko medioan, literaturatik hur eta askatasunetik hur. Joango naiz ikasten apurka-apurka, eta, bien bitartean, idatzi egingo dut, lasai, pantailaren beste aldean nor dagoen pentsatu barik, honen edo haren gustuetara lerratu barik, ni biluz-biluzik agertzen.

Hara. Azkenean idazlearen jardunari buruzko saiotxo bat irten zait. Nire penak eta doloreak, eta, zelan ez, satisfazioak (satisfazioa da, esate baterako, Sarrerakoa mezuari erantzun dioten lagunen animoa. Horrelako irakurleak izango ditudala jakinda, erraz idazten da blogean). Bada, gaurko hausnarketa honek jarraipena izango du, ez dakit noiz baina izango du. Literaturako doloreek eta satisfazioek jarraipena duten modu berean.