Sharon Jones
Bart giro bikaina egin zeban. Etxera erretiratzea pena ematen daban horietakoa. Baina, banijoan etxerantz kotxeko irratia entzuten eta Radio3-en "Sateli 3" egiten deben bi satelite aurreko egunean Madriden ikusi zeben kontzertu batetaz ari ziren. Sharon Jones. Primeran egon zala, galdu behar ez den horietakoa zala, zelan egiten zaban dantza, eta zelan abestu, eta zelan jartzen zaban dantzan publiko osoa, eta...
Nik belarriak erne-erne eta inbidixaz. Halako batian Bilboko Kafe Antzokian jotzen zabela esan zeben. Garajean bertan buelta eman eta Bilbora abiatu nitzan. Bidean gainera kontzerturako sarrera batzuk zeuzkatela iragarri zeben eta trafiko aholuei kasu egin gabe deitu eta Cesar izeneko mutil majo batek bi sarrera eman zizkidan. Ahizpa eta biok jun ginan.
Nerbiosa ailegatu nitzan. Emozionatuta nengoen. Gende dexente eguazten bat izateko. The Dap Kings-ek bi abesti jo ostean azaldu zen Sharon. Beltz beltza, txikitxua, zuriz jantzita eta takoi luze eta fin batzuetara maisutasunez igoa. Flickerren aurkitu dudan argazki honetan bezala
Kriston indarrarekin hasi zuen emanaldia. Oinetakoak kendu eta trantzean balego bezala abestu eta dantzatu zuen behean geunden guztiak trantze berberaz kutsatuz. Hango salto eta oihu eta txaloak. Gospel doinuak zetorzkidan burura. Oso indartsu hasi zan eta gero behera egin zuen apur bat baina azken kantarekin kontzertu borobil eta zoragarri bat egin zuela esan dezaket. Ez dut uste beraiek oso konforme zeudenik soinuarekin baina neri ona iruditu zitzaidan.
Kontzertua bukatu bezain laster, behera jetsi eta jarraitzaile guztiei muxuak ematen eta diskoak firmatzen eta argazkiak ateratzen egon zen. Oso hurbila eta zoragarria begitandu jatan.
Zaramako Roberto Moso ere bertan zegoen, erabat emozionatuta, eta seguru berak nik baino kritika musikal hobea egingo dabala edozein mediotan. Erne egongo naiz.
Droga fuertiekin atrebitzen ez geranok eguneroko bizitzak ematen dizkigun momentuei ahalik eta zuku gehien ateratzen saiatu bihar gera eta ni gaur erabat espidika nago.
mmm...healthy envy...
John