Somera (I)

Somera kaletik ibili naiz paseatzen, Unamuno plazan hasi eta Erriberarantz. Baina leku lasaia behar dut patxadan ikusitakoa patxadaz idazteko. Koadernotxoa badaukat, beti eramaten dudana irekita jakaren poltsiko batean, eta boligrafoa ere poltsiko berean, disimuluan zerbait idazteko. Oinez noala, itsuan, zirriborroak egiten ditut koadernoan, eta gero, letra horiek, hankak tintaz bustitako euli batek idatzitakoak diruditenak, tabernaren baten epelean deszifratzen saiatzen naiz.

Erriberatik gertu taberna zahar txiki bat aurkitu dut. Somera kaleak hori dauka: tabernak ezagunegiak zaizkidala, ezagunak eta gazteak. Eta ez daukat gogorik giro horretan sartzeko, ezin izango nituzke-eta lerro bi segituan idatzi. Konturatu naiz oso taberna klase konkretua behar dudala: lasaia, ez derrigorrez kutrea. Mahaia eta jarlekua izan behar ditu, hori bai. Eta, azkenik, oso garrantzitsua: ahal bada, nik kanpokoa ikusi behar dut, baina kanpokoek ni ez. Aurkitu dudan tabernak, izenik aipatuko ez dudanak, goitik behera betetzen ditu baldintzak, gehigarri batekin: ukitu kutrea duela. Eta niri ikaragarri gustatzen zait hori.

Garai batean argazkiak ateratzen ibiltzen nintzen, eta nire proiekturik handiena Espainiako kutretasunaren trilogia egitea zen. Buruan sartuta neukan, tematuta. Trilogiaren gaiak ziren, batetik, erlijioa: sentitzen nuen Espainian itzelezko pasioz bizi dela erlijioa, eta, batzuetan, kutretasun itzelez. Oso gauza fotogenikoa da kutretasuna, zer esanik ez erlijioarekin nahasten denean. Bigarren gaia zezenak ziren, eta horren inguruko guztia. Eta hirugarrena, gehien erakartzen ninduena, bazkalosteko giroa, bere domino, puru eta guzti. Beste gai askorekin ere osa nezakeen trilogia, baina hiru horiekin egiten nuen amets, gazte eta zoro.

Tabernan, nire mahaiaren atzean, makina txanponjale bat. Emakume bat jokoan, eta hamar bat urteko semea alboan. Semeak errieta egin dio: “¡ama, tienes que conseguir cofres, no campanas!”. Garai batean argazki bat egingo nieke, zuri-beltzean. Lotsabakoagoa nintzen. Orain hobeto nabil, eta nire koadernotxoan jasotzen dut mundua, isil-isilik, guztiz ikusezin.