Bigarren eskuko biniloen dendan
BIGARREN ESKUKO BINILOEN DENDAN
The Chameleons
Script of the Bridge
Statik, 1983.
Avinyó kaletik noala ikusi dut, erakusleiho estu batean. Diskoaren karpetan,klip batez itsatsita, kartoizko txartel bat: “Grupo after-punk de los80. Excelente estado”. Galdetzera sartu naiz bigarren eskuko biniloak baino saltzen ez dituzten Bartzelonako denda horretara. Aurreikuspenguztiak konfirmatuz, prezioa esajeratuegia iruditu zait, baina hala ere badakit erosiko dudala: Script of the Bridge, The Chameleons-en lehenengo diskoa.
Galtzaileek badute halako aura bat, erakargarri egiten dituena, batzuontzat behintzat; ez dakit ondo nola azaldu. The Chameleons taldeari, auskalo zergatik, galtzaile usaina hartu nien hasieratik, eta, egiaz,urratsez-urrats bete zuten gero pop musikako galtzaile standarren ibilbidea: bi disko independenteren ondoren,multinazional batekin sinatu, haien diskorik salduena argitaratu, managerra ustekabean hil eta, ondorioz, hoberenean zeudela, taldea desegitea erabaki zuten. Taldekideen hurrengo proiektuek, esan gabe doa, ez zuten inolako arrakastarik izan, eta XXI. mende hasierako ohiko berrelkartze-disko nostalgikoa oharkabean igaro zen. Inor gutxi oroitzen da honezkero The Chameleonsez, egungo talde batzuetan eduki duten eragin itzela gogorarazteko ez bada –Interpol-ek, esaterako, puntuz-puntu jarraitzen du haien estilo-liburua–.
Nik ere erdi ahaztuta neuzkan. Baina dena etorri zait bat-batean burura: The Chameleonsen lehenengo LP hura, eta Jasone. Jasoneri oparitu bainion Script of the Bridge-ren ale bat.
Izan ere, Avinyó kaleko denda hartan erosi dut nirea izango den The Chameleonsen aurreneko disko originala: gaztetan diru askorik ez, eta zintetan grabatu nituen, ahal bezala, haien LP guztiak –eta haienak bezala, beste hamaika talderenak–. Jasonerentzat erosi nuen hura, adibidez, etxera iritsi bezain laster grabatu nuen niretzat; gero,oparirako paperezondo bildu eta Jasoneri eman nion.
Lanak eman zidan disko hura aukeratzeak. Xaribari musika-dendara sartzean hiru nituen buruan: The Smiths-en lehenengoa, R.E.M.-en Reckoning eta The Chameleonsena; azkenean, hiru ordu laurdenez disko batetik bestera ibili ondoren, Script of the Bridge aukeratu nuen, tristeena eta larrigarriena zelako, eta banekielako Jasonek ezetz erantzungo ziola diskoaren azal barruan utzi nion eskutitzari. Edo, okerragoa zena, ez ziola erantzunik emango: aipatu bezala, galtzaileek aura berezia dute niretzat, eta ezin nuen nire porroterako The Chameleonsen kanta geldo eta depresibo samarrek baino soinu-banda hoberik imajinatu.Tira, horregatik aukeratu nuen, eta baita hiruren arteko luzeena zelako ere: prezio berean, minutu gehiago.
Edonola ere, bete egin ziren nire susmorik beltzenak: Jasonek ez zion inolako erantzunik eman nire eskutitzari.Gero hemezortzi urte bete genituen, eta hark hiritik alde egin zuen bere piano-ikasketak jarraitzeko, Bartzelonara hain zuzen ere; handik Britainia Handira egin zuen jauzi, eta pista galdu nion gero. Eta ni The Chameleonsen disko haren grabazioarekin gelditu nintzen.
Baina orain originala daukat, garesti ordaindu dudan arren. Bartzelonatik etxera itzultzean azaletik atera, disko-biragailu zaharrean ipini eta, lehenengo, A aldeko hogeita zortzi minutuak entzun ditut; ondoren, B aldeko hogeita bederatziak. Sentsazio bitxia izan da. Nolanahi ere, dendakoak arrazoi: orban gabea dago, inork erabili izan ez balu bezala. Gero biniloa biragailutik kendu, plastikozko zorroan bildu eta kartoizko azalean sartzen saiatu naiz, baina ezin guztiz barneratu; zerbaitekin egiten du topo. Eskua sartu eta kartazala atera dut. “Jasonerentzat”: barregura eman dit nire orduko letra dardartia ikusteak. Horrek, eta sobreak itxita jarraitzen duela egiaztatzeak.