Lotura hori erdiesteko, soineko batzuk probatu, eta bere taldeari erakutsi behar dizkio, haiek oniritzia eman diezaioten, ala zeharo gaitzes dezaten. Hori da prozedura. Saio horiek, txitean pitean ikusi arren, eta atal guztiak berdintsuak badira ere, beti harritzen naute, beti dago iritzi, jokamolde edo esaldiren bat harrigarria iruditzen zaidana, aho bete hortz lagatzen nauena. Sarritan esaldi hau izaten da: "Printzesa banintz bezala sentitzen naiz / sentitu nahi dut", mantra sakratu baten moduan errepikatzen dutena. Eta emaztegaiak esaten ez badu, taldeko baten batek jaurtiko du, beti.
Baina zergatik obsesio hori printzesekin? Zer dela-eta emakume helduek printzesetan pentsatu horrelako soineko bat erosterakoan? Egia da jaiotzen garenetik emakumeoi esaten zaigula era askotara zein ereduri jarraitu behar diogun (gizonezkoei legez, egia esatera). Eta gaur egunean esango nuke areagotu egin dela joera hori, jaiotza aurretik sexua argitzen duen ekografia edo sortu aurretiko proba batekin: urdin eta arrosa uholdeak hartzen ditu bidean datorren pertsonatxo horren bazterrak, arropa, armairu, jostailu eta gela. Gerora ere, umea jaio eta hazi ahala, datorkionak markatuko du: ipuinak, jantziak, mozorroak, filmak, marrazki bizidunak, telesailak, telesaioak, jostailuak… neskatila izanda, arrosa koloreko printzesek inbadituko dute aitatutako guztia! Disney printzesa izatera desiratzera bultzatu nahi gaituztelako.
Printzesa? Baina nork nahi du printzesa izan? Hotzean pentsatuta, badago bizkarroirik ganorabakoagorik printzesak baino? Odol "urdinekoak", nobleziakoak, bizkarroiak, beraz. Gainera, estatus hori beti da gizon bati esker lortutakoa, haren alaba edo emazte direlako. Loreontzi funtzioa baino ez dute. Ez dute hitz egiten, mutuak dira, figuratze hutsa delako euren lana. Eta berba egiten dutenean, sekula ere ez euren kabuz; beti beste bat(zu)ek idatzitakoa irakurriko dute. Betebehar nagusia itxura perfektua izatea, irudi hutsa: ondo jantziak, egoki, diskretu, ondo orraztuta, dena bere lekuan, irribarrez, eskua emanez, agurtzaile profesional hutsala. Beti botere gabekoa, beti beste baten menpe. Eta iraultza gertatuz gero, gillotinaz burua galtzeko arriskua…
Orduan hori da saldu nahi diguten ideala? Horrelakoak izan nahi ote dugu: irudi perfektuak eduki, isilik egon, besteen menpe, erabakitzeko aukera barik, ederresteko objektu? Benetan, eredu ustelago eta kaltegarriagorik, kostata! Horrela gauza asko ulertzen dira!
