Kolpeka

Gutxien espero denean kolpekatzen du, halakorik berriro ere gertatuko ez dela uste denean, ahaztuta zegoenean, adina handiegia zela pentsatzen zenean.

Ez du errukirik, eta hasieran fantasia eta amets munduan bilduta izan ostean, kank, hor dator lehenengo kolpea, errealitateaz emandakoa.

Jotzen du, eta aspaldi bezala, itzelezko mina sortu, ez da aldatu. Hori sumatzen zuen. Armadura jantzita zegoela iritzi arren, bigun harrapatzen du beti eta samina egin.

Jipoitu egiten du, behin eta berriz, etengabe, baina ez da minsor bihurtzen zauria. Kolpe bakoitzak mindutakoaren gainean astintzen du-eta. Kank-kank-kank-kank.

Kolpearen ondorioz, barruan gordeta bizi den nerabea agertu da, ziurtasun ezak burua atera du, lurreraino arrastaka eraman du egoa, eraikitako heldutasuna, atzera ere babesgabe eta makal laga arte.

Desamodioak egurtzen duenean, berdin da noiz, ume afektu gabe bihurtzen du edonor; sendoena ere, eta maitasun gosezto bilakatu.

Azken ilusioak txikituta, brintz eginda, zauritzen dute, lehergailuan jarritako metraila legez, eztanda egitean jaurtita, ziztatuz bihotz eta gogoa.

Fantasiak eta ilusioak amaiera dute. Kolpeka ekartzen dute lurrera, lurrartze izugarria, boxeolari zaharren gisan, jota behearen gainean  apurtuta.

Pasioak, desioak, kariñoak zart egin dute inpaktuan, ilusioa deuseztatu.

Aurreikusi zezakeen, baina liluraren bris-brisak itsutu egin zuen, ez zion errealitateaz jabetzen lagatzen, ilusioa eta ametsen lainoan mundua desitxuratuta ikusten delako, gogo bahitu dutelako.

Kolpeek hustuta lagatzen dute arima/gogoa/gorputza, ezdeus. Ezertan sinistu ezinda, txundidurari entzungor.

Xarma ez da existitzen.