CUPeko David Fernandezi eginiko elkarrizketa baten zatiak

Ez dut David Fernández pertsonalki ezagutzen, nahiz eta berak harreman estua izan Euskal Herriarekin. Parlamentari izan aurretik, Cròniques del 6 liburuaren egile izateagatik ezagutzen nuen. Kasualitatez, liburu hori irakurri ondoren, gaztelaniazko edizioa izan zen Javier Ortizek hil aurretik aurkeztu zuen azken liburua, 2009ko otsailean, Madrilen: Crónicas del 6 (Bartzelonako poliziari brigada bati buruzko erreportaje luzea).

Egun CUPeko parlamentaria da Kataluniako Parlamentuan 2012ko azaroko hauteskundeetan eserlekua lortu ondoren. Asteburuan elkarrizketa luze eta interesgarria irakurri dut Vilaweb digitalean (David Fernàndez: 'No hi pot haver marxa enrere amb el 9-N, no podem fallar'). Kataluniako egungo hainbat gai jorratzen ditu bertan, prozesua jomugan, baina nik zeharkako beste gai batzuk interesatu zaizkit.

Artur Masekin duen harremanaz

“Ez dut politika pertsonalistan sinesten: ni behin-behineko bozeramailea naiz. Pertsonen mailan, errespetua eta entzuteko gaitasuna dago. Eta nire ustez hori albiste ona da, XXI. mendeari dagozkion parametro nahitaezkoetan sartzen baita: politikaren feminizazioa. Hitz egiteko, entzuteko, akordioetara iristeko, ados ez egoteko eta adostasunak lortzeko gaitasuna. Politika hierarkikoa, autoritarioa eta inposatzailea albo batera utziz, feminismoak beti defendatu duen horizontaltasunera pasa, denak berdinak diren esparru batera.”

Kontsulta dela eta, CUPen jarrera

“(CUPen) tentsio politikoa dago hitzaren zentzurik positiboenean. Dialektika politikoa dago. Egia da ere bi erritmo oso diferente daudela: CUPena, asanblearioa da eta, beraz, motela; prozesuarena, berriz, oso azkarra da. Ez da beharrezkoa deskribatzea zein izan den CUPeko edozein militanteren erreakzioa kontsulta bertan behera utzi denean, baina nahiz eta iruzur hau aurreikusi, badakite bide bakarra dela konpromisoa mantentzea eta aktibo jarraitzea ziklo aldaketarako bidean. Gaur egun erregimenaren krisi bat dago eta herrialde honen errebeldia demokratikoa geldiezina da. Jada irabazten hasiak gara. Badira zortzi urte irabazten ari garela. Debekatu egin dira gomazko pilotak, fracking-a debekatu da, homofobiaren aurkako lege aitzindaria onetsi da, herri kurduari elkartasuna adierazteko mozio bat atera da aurrera, Kobane denean munduko hiriburua... Herrialdea laborategi demokratikoa da. Europako hegoaldeak inbidiaz begiratzen gaitu. Eta tenkatzaile demokratikoa prozesua bera da, zerbaitengatik ez dugu hemen sugearen arrautzarik, faxismoaren, arrazismoaren eta xenofobiaren arrautzarik”.

Legegintzaldi bakarreko parlamentariak

“2012an Molins de Rein eginiko asanbladan CUP-ek erabaki zuen parlamentura joatea lehen aldiz, baina baldintza jakin batzuk jarriz, besteak beste parlamentariek legegintzaldi bakarra egingo zutela. Eta legegintzaldi bat legegintzaldi bat da, bost urte edo bost hilabete izan. Koherentzia da hitzak eta ekintzak lotzen dituena eta gauza bat esan baduzu, hura bete beharra dago. Sinesgarritasuna duzu jokoan eta, batez ere, politikagintzaren egungo krisia dagoenean”.

(…)

“Atzetik datozenek askoz ere hobeto egingo dute, bildutako jakinduria aintzat hartuz. CUP eskola partekatua da, taldeka mugitzen gara. CUP ez da Isabel, Quim eta ni (egungo parlamentariak), atzean dagoen potentzialtasun politiko guzti hori da CUP. 1991n hasi nintzen politikan eta bi urte soilik daramatzat erakunde batean. Beraz, politikarekin, kazetaritzarekin eta kooperatibismoarekin dudan konpromisoarekin jarraituko dut. Albiste ona da ordezkoak egotea, horrek pitzatzen baitu trantsizioaren kultura politikoa eta maila horretako lidergoak”.

(…) “Jendea falta da pobrezia energetikoaren kontrako borrokan, komunikabide alternatiboetan, pobreziaren aurkako sareetan, espekulazioaren kontrako borrokan, herrialdea erosi nahi duten funts putreen aurka etortzeke dagoen borrokan...”

(...) “CUPek beti esan du Parlamentuko borroka instituzionala osagarria zela, mugimendu sozialek erreminta kaxan dugun tresna bat gehiago aldaketa politikoa eta soziala ekartzeko. Dena den, hori guzti hori CUPek berak erabaki beharko du, baina ni hemen nago eta bertan geratuko naiz. Bat gehiago izango naiz borrokatzeko orduan. Kontu handiz ibili beharra dago lidergoaren gaiarekin. Botere orok usteltzeko joera dauka eta guretzat, beti Europa hegoaldeko zapatistak izan garenontzat, askoz hobeto da indar kolektiboa, asanbladarena eta pertsona berriena. Parlamentuan erreleboa hartu dezaketen ehundaka lagunen izenak datozkit burura, seguraski gaitasun eta ezagutza gehiago duen jendea. Honek guztiak zerikusia du CUPen kultura politikoaren aurkakoa den ekosistema batean gaudela. Praktikan, ni ez naiz CUPekoa. Aro instituzional hau amaitzen denean kide egingo naiz”.

PPko eta Ciutadans-eko parlamentariekin duen harremanaz

“Ciutadans-eko parlamentari batekin izandako lehen elkarrizketaz akordatzen naiz. Diputatu honek CUPekiko oso erasokorra zen interbentzioa izan zuen hemizikloan, baina handik kanpora munduko pertsonarik adeitsuena zen. Esan nion aukeratzeko barruko agresibitatea edo kanpoko adeitasuna, baina nik berdin jokatuko nuela kanpoan zein barruan, ez bainaiz hipokrita.  'Zirko hau horrelakoa da', esan zidan. Erantzun nion ni ez nintzela etorri zirkoa egitera, politika egitera baino, eta aukeratzeko zer nolako harremana nahi zuen. Ulertu zuen. (…) Aurrean dugun PPko kideen zati bat jasanezina da. Hezigabeko jendea da, tribunan hitz egiten ari den jendea iraintzen, eskola bateko patioa ematen du. Aztertzen duzu egoera eta klase-gorrotoa dutela ikusten duzu. Beraiek uste dute gu okupa batzuk garela eta aulkiak ez direla gureak, eliteentzat direlako”.

Ulertzen ditut, noski, Davidek esandakoak, baina galderak egiten dizkion kazetariak bezala uste dut galera handia izango dela Fernandezek parlamentua uztea. Andreu Barnils-ek, adibidez, mezu hau bidali dio: No te'n vagis, David (Ez aldegin, David!)

Eta hona hemen Fernandezen erantzuna: